Γλυκό μας χωριό!

Έχετε δει παλίρροια! Τα ρηχά νερά αποτραβιούνται μεσοπέλαγα. Ξεσκεπάζεται τότε η ακρογιαλιά και μαζεύεις καβούρια, βγάνεις πεταλίδες με το σουγιά, ξεχώνεις από τον άμμο το στρείδι και την αχιβάδα. Αυτό το αποτράβηγμα της θάλασσας, είναι η φιρονεριά. Ύστερα γυρίζουν πάλι τα νερά κατά έξω και πρέπει σβέλτα να προλάβεις να πεταχτείς, γιατί γίνεται όλο το μέρος γιαλός. Το ξαναγύρισμα του νερού είναι η πλήμμη. Μαζί φιρονεριά και πλήμμη, κάνουνε το φαινόμενο που ονομάζομε παλίρροια.
Σαν την παλίρροια της θάλασσας, έχει πολλές φορές μετατοπίσει το Έθνος μας, μέσα σε τούτη τη χώρα, που μας ανήκει από χιλιάδες χρόνια: μέσα στην Ελλάδα μας. Σαν πλήμμη ξαναγυρίζουν οι Έλληνες στον καιρό της ελευθερίας, από τα βουνά στους κάμπους. Γεμίζει ο τόπος χωριά. Και στις πολιτείες μαζεύονται πιο πολλοί, παρά όσοι χωρούν εκεί να ζήσουν.
Στο Καταφύγι, τα παρατήσανε τα σπίτια και κατεβήκανε στα χαμηλώματα. Ακάπνιστα όπως μείνανε, σωριάσανε με τον καιρό. Ίδια ρημάξανε και τα Φύλλα. Κι άλλα κι άλλα χωριά.
Μόνο η Στενή δεν το αποφασίζει να κουνηθεί.
«Πώς ν’ αφήσουμε τη βρύση που παίρνουμε νερό;»
«Και πού θα βρούμε ποτάμι να πλύνουμε;»
«Πώς να τραβούμε νερό με το σκοινί;»
«Απέξω από το σπίτι μας, περνάει το αυλάκι και κατασβήνουμε την πάνα!»
«Στον κάμπο, θα κιτρινίσουμε σαν τις γουστέρες!»
«Στον κάμπο, θα πρησκομελιάσουμε σαν τις μπράσκες!»
Τέτοιες αντιρρήσεις αραδιάζουν οι γυναίκες.
«Στον κάμπο, θα πίνουμε χοχλαστό νερό».
«Στον κάμπο, άμα θα σε βαρέσει ήλιος, δε σηκώνεις κεφάλι πια!»
«Εδώ περπατάς, πέτρα σε πέτρα»,
«Στον κάμπο, δε βρίσκεις πέτρα να καθίσεις».
«Στον κάμπο, δεν τραβάει ξαέρι». Εδώ ανοίγεις το βορεινό παράθυρο και σου έρχεται η πεντοβολιά από την καστανιά».
«Στον κάμπο, σε πιρουνιάζει η παγωνιά το χειμώνα».
«Στον κάμπο, κάνουνε τα μάτια σου κλωστές από το λιοπύρι».
Αυτά λένε οι άντρες.
Έρχονται κατόπιν οι γέροι.
«Δεν αφήνω εγώ την αγκωνή μου. Εγώ θέλω να μου κλείσουνε τα μάτια στο σπιτάκι μου, εδώ που γεννήθηκα. Και να με θάψουν εδώ, που θάψανε και τον πατέρα μου και τον παππού μου».
Κι όλοι μαζί:
«Πού  θα βρούμε, νάναι τα πεύκα μέσα στο χωριό;»
Έχουν δίκιο. Τα πεύκα είναι κατεβασμένα ως την άκρη του χωριού
κι απλώνουν απάνω από τις σκεπές των σπιτιών. Και τι πεύκα! Ψηλά σαν πολυκατοικίες και με πατώματα το καθένα. Το πρώτο πάτωμα, με πιο χοντρά κλωνάρια. Όσο όμως ανεβαίνουμε, αλαφρώνουν, ώσπου στο τέλος η σκεπή
γίνεται ανάερη. Στο κάθε πάτωμα, κουρνιάζουνε διαφορετικά πουλιά.
Κάτω ο κούκος, στο δεύτερο οι κουρούνες, στο τρίτο και στο τέταρτο άλλα.
Οι σπουργίτες έχουνε πιάσει τα μπαλκόνια.
Που τέτοιο κλαρί στον κάμπο! Θέλει να δέσεις μάτσο είκοσι κορμιά, να κάμεις ένα σαν τα πεύκα της Στενής. Κάθε πεύκο από τούτα, είναι και μια ξεχωριστή, μια σπουδαία προσωπικότητα.  Αξίζει να περάσεις ώρα πολλή μαζί της. Ξέρουνε να μιλούν αυτά τα πεύκα. Σε προσανατολίζουν, όταν είναι συγνεφιές. Και σε πληροφορούνε, ποιος άνεμος το πιάνει πιο πολύ το μέρος τους.
Σου ιστορούνε και την ατομική τους ζωή. Τα βάσανα και τα κιντέρια που έχουνε περάσει. Γιατί γέρνει το ένα. Γιατί το άλλο σκύβει.
Πως εκείνο κατάντησε σακάτικο. Τι έγινε το κλωνάρι που λείπει από τη θέση του. Κι οι φυλλωσιές οι βαθυπράσινες διηγούνται τις χαρές, γιατί έχουνε περάσει και καλά τα πεύκα. Σου σιγομιλούν. Αλλά κατεβαίνει συχνά το αγέρι κι αρχίζει το σούσουρο, που δυναμώνει σε βούισμα, που γίνεται συναυλία στο τέλος, σε συνεπαίρνει και δεν προσέχεις το κρυφομίλημα των πεύκων.
Κι όταν πέσει το αγέρι, τα πουλιά -που δε βγάναν άχνα ως τώρα-το παίρνουν αυτά το τραγούδι. Έτσι σπάνια βρίσκεις ευκαιρία ν’ ακούσεις τα πεύκα.
Οι χωριανοί όμως, βρίσκουνε καιρό και τ’ ακούνε. Αυτό γίνεται τα μεσημέρια του καλοκαιριού. Έχουνε συνηθίσει οι χωριανοί τη μιλιά των πεύκων και καταλαβαίνουνε καλά τους καημούς τους. Και τώρα, που γίνεται λόγος να ξαναγυρίσουν οι χωριανοί στους κάμπους, τους φαίνεται σα να τους έρχεται από τα πεύκα το σιγορώτημα.
«Γιατί φεύγετε, γιατί μας  αρνιέστε ; Πού θα βρείτε καλύτερα;»
«Πουθενά δεν πηγαίνομε!» απαντούνε μέσα τους.
«Δεν αφήνομε το χωριό μας.
Αλλού δεν είναι σαν τον τόπο μας!
Γλυκό μας χωριό!»