Στενή

Η Στενή είναι ένα από τα διασημότερα χειμερινά θέρετρα της Ελλάδας. Ένα από τα γραφικότερα χωριά της Εύβοιας, κτισμένο στις παρυφές της Δίρφυς, του ψηλότερου βουνού της Εύβοιας, 30χλμ. από τη Χαλκίδα. Η Στενή έχει 1.280 κατοίκους και αποτελείται από τρεις οικισμούς. Την Πάνω και Κάτω Στενή, και το σχεδόν εγκαταλειμμένο οικισμό του Πύργου (Σκουντέρι).

Κέντρο του χωριού είναι η πλακόστρωτη πλατεία απ’ όπου ξεκινούν στενά μονοπάτια και διακλαδίζονται ως την τελευταία άκρη του πυκνόκτιστου χωριού. Μέσα στην πλατεία υπάρχουν γραφικές βρύσες με άφθονα τρεχούμενα νερά. Πολλά μεγάλα πλατάνια απλώνουν τη σκιά τους πάνω από τα γραφικά καφενεδάκια και τις παραδοσιακές ταβέρνες. Υπάρχουν πολλά πάρκα διασκορπισμένα σε όλο το χωριό, που είναι τόποι αναψυχής και ξεκούρασης. Η Στενή ξεχωρίζει για τις σπάνιες ομορφιές και τα τρεχούμενα νερά.
Του Νταβέλη η βρύση: Διακόσια μέτρα πάνω από το χωριό δίπλα στη ρεματιά κάτω από πλατάνια.
Του Γιατρού η βρύση: Βρίσκεται πεντακόσια μέτρα πάνω από το χωριό μέσα σε πλατανοσκέπαστη ρεματιά με γάργαρα τρεχούμενα νερά. Εδώ λειτουργεί παραδοσιακό παζάρι από τις γυναίκες του χωριού που πουλάνε ντόπια παραδοσιακά προϊόντα όπως: τσάι Δίρφυς, τραχανά, χυλοπίτες, μέλι, καρύδια, τυρί και αρωματικά φυτά.
Απέναντι τρεις ψησταριές κάνουν έντονη την παρουσία τους ξυπνώντας όλες τις αισθήσεις.
Του Δάσκαλου η βρύση: Βρίσκεται στη θέση "Στατόρι" πάνω από το γήπεδο και κοντά στο εξωκλήσι Άγιος Κηρύκος.
Απέναντι τρεις ψησταριές κάνουν έντονη την παρουσία τους ξυπνώντας όλες τις αισθήσεις.
Του Δάσκαλου η βρύση: Βρίσκεται στη θέση "Στατόρι" πάνω από το γήπεδο και κοντά στο εξωκλήσι Άγιος Κηρύκος.
Ορειβατικό καταφύγιο: Βρίσκεται 8 χλμ από τη Στενή. Σε αυτό οδηγούν τα περισσότερα μονοπάτια αλλά και ο φιδίσιος ασφαλτοστρωμένος δρόμος. Υπάρχουν ενημερωτικές πινακίδες. Το καταφύγιο διαθέτει χώρους διαμονής και φαγητό.
Στο δάσος της Στενής υπάρχουν πολλά μονοπάτια που θα εντυπωσιάσουν μικρούς και μεγάλους. Εύκολες περιπατητικές διαδρομές που βγάζουν σε κρυστάλλινες πηγές που βρίσκονται διάσπαρτες και στα ριζά της Δίρφυς.
 
Γιάννης Μητάκης