Πεταλωτές της Στενής Ευβοίας

Το επάγγελμα του πεταλωτή ή καλιγωτή ή αλμπάνη, ήταν απαραίτητο τα παλιά χρόνια, γιατί δεν υπήρχε σπίτι που να μην είχε έστω ένα ζώο για τις δουλειές του, μουλάρι ή γαϊδούρι. Δουλειά του πεταλωτή ήταν να βάζει στα ζώα πέταλα που ήταν τα «παπούτσια» τους. Τα εργαλεία που χρησιμοποιούσε ήταν το πέταλο, το σφυρί, η τανάλια, το καϊάρι και τα καρφιά.

Πέταλα

Στην αρχή ακινητοποιούσε το πόδι του ζώου και έβγαζε το παλιό φθαρμένο πέταλο με τη βοήθεια της τανάλιας. Μετά με το καϊάρι που ήταν ένα μαχαίρι σε σχήμα μικρού τσεκουριού, έκοβε την οπλή του ζώου από κάτω ώστε να την ισιώσει. Στην συνέχεια έβαζε το καινούριο πέταλο και το κάρφωνε με ειδικά καρφιά. Τα καρφιά αυτά είχαν μεγάλο κεφάλι ώστε να προεξέχουν από την πατούσα του ζώου και να μην γλιστράει.

Καϊάρια

Τα πέταλα ήταν σε διάφορα μεγέθη και κατασκευάζονταν από σίδερο. Επίσης είχαν τρύπες γύρω-γύρω, για να μπαίνουν τα καρφιά. Το ζώο φορούσε πέταλα και στα τέσσερα του πόδια για να μπορεί να περπατάει στους κακοτράχαλους δρόμους χωρίς να πληγώνονται τα πόδια του. Παράλληλα το βοηθούσαν στην διατήρηση της ισορροπίας του.
Ο πεταλωτής έπρεπε να είναι πολύ προσεκτικός όταν κάρφωνε τα πέταλα, γιατί το καρφί μπορεί να τρυπούσε το ζώο αν διαπερνούσε την

οπλή και να πληγωνόταν.
Μετά το κάρφωμα του καινούριου πέταλου τοποθετούσαν το πόδι του ζώου πάνω σε ένα ξύλινο στρογγυλό κουτσούρι και κόβονταν σύρριζα οι εξέχουσες αιχμές των πεταλόκαρφων. Ύστερα με ειδική ράσπα έξυνε το νύχι στο κάτω μέρος, μέχρις ότου νύχι και πέταλο έρθουν στην ίδια επιφάνεια
 
Πεταλωτήδες στην Άνω Στενή ήταν: Γερακίνης Γεώργιος (Γεωργιάδης).
Μαστρογιάννης Γεώργιος (Φούτρας). Βασιλείου Σπύρος (Μομότας) και ο γαμπρός του Γρηγόρης Παπαγεωργίου.
Στην Κάτω Στενή
Καλαμάρας Χαράλαμπος. Κρητικός Νικόλαος (Βασιλιάς)
 
Γιάννης Γιαννούκος